بعدها، اولین معابد قاب عینک توسط صنعتگران اسپانیایی در سال 1600 ساخته شد. آنها نوارهایی از ابریشم یا ریسمان را به قاب می چسباندند و آنها را روی گوش های کاربر حلقه می کردند. انواع جدید عینک توسط مبلغان اسپانیایی و ایتالیایی به چین آورده شد. چینی ها به جای ساختن حلقه، وزنه های فلزی کوچکی را به رشته ها متصل می کردند.
سبک مدرن فریم عینک طبی گربه ای عینک که می‌توان آن را روی گوش و بینی قرار داد، در سال 1727 توسط بینایی‌شناس بریتانیایی ادوارد اسکارلت اختراع شد. این عینک های اولیه دارای عدسی های شیشه ای بودند که در فریم های سنگین چوب، سرب یا مس قرار می گرفتند. مواد طبیعی چرم، استخوان و شاخ بعدها برای تولید قاب مورد استفاده قرار گرفت. در اوایل قرن هفدهم، قاب های سبک تری از فولاد اختراع شد.
همانطور که عینک ها به پیشرفت خود ادامه دادند و دقت نسخه ها بهبود یافت، روندی به سمت شیک تر شدن عینک ها شروع شد. فریم‌ها را می‌توان در رنگ‌ها و سبک‌های مختلف متناسب با چهره افراد ساخت.
در میان بهبودهای ظاهری، بهبودهایی در لنزها نیز انجام شد. دانشمند آمریکایی، فیلسوف و ساکن فیلادلفیا، بنجامین فرانکلین، با اختراع دو کانونی شناخته می شود که لنزهای او را برای دید دور و نزدیک تقسیم می کند. این دو عدسی در یک قاب فلزی در کنار هم قرار داشتند.
بعدها، سر جورج بیدل ایری، ستاره شناس و ریاضیدان انگلیسی، در سال 1827 عینک هایی را برای اصلاح آستیگماتیسم اختراع کرد که قرار بود با دست نگه داشته شوند. عینک‌های بعدی طوری طراحی شدند که با روبان یا با اعمال فشار بر روی پل بینی، مانند پینس‌نز، در جای خود ثابت شوند.
در دهه 1980، لنزهای پلاستیکی معرفی شدند که جایگزین بادوام تری برای لنزهای شیشه ای ارائه کردند. در نهایت، عینکی که امروزه استفاده می کنیم، نتیجه قرن ها پیشرفت در فناوری و دانش است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.